W oparciu o wcześniejsze materiały opracowane przez miejskiego architekta Ernsta Lehnemanna i II memoriał, współpracujący z architektem nadradca budowlany Hans Bernhard Reichow przygotował projekt „Wielkiego Szczecina”. Prezentowany plan uzyskał w znacznej części akceptację landrata powiatu Randow, wymagał jedynie drobnych korekt. Po ich dokonaniu został przedłożony władzom centralnym w Berlinie i uzyskał ich akceptację w kwietniu 1938 r., zaś w październiku 1939 r. rząd podjął uchwałę o zmianie granic administracyjnych Szczecina. W nowych granicach znalazły się dwa miasta: Dąbie i Police oraz 36 gmin wiejskich i 2 okręgi majątkowe. W wyniku postanowień likwidacji uległ powiat Randow, z którego do Szczecina włączono między innymi Żelechową, Gocław, Golęcino, Police, Krzekowo, Gumieńce, Pomorzany, Przecław, część Dąbia, Zdroje i Podjuchy (pozostała część rozparcelowano pomiędzy powiat Gryfino, Nowogard i Uckermünde). Z terenu powiatu gryfińskiego Szczecin przejął między innymi Żydowce i Puszczę Bukową, z powiatu nowogardzkiego włączono Sławociesze i część Wielgowa. Obszar Szczecina został powiększony sześciokrotnie do powierzchni 45 884 ha, a liczba ludności osiągnęła 382 984 osoby. Szczecin stał się trzecim pod względem powierzchni miastem w III Rzeszy – po Berlinie i Hamburgu. Wybuch wojny spowodował, że ogromny przyrost przestrzeni miejskiej nie został spożytkowany i nie pociągał za sobą żadnych pozaadministracyjnych skutków.

Prezentowany plan jest ilustracją II-go memoriału zaprezentowanego Radzie Miejskiej w 1935 roku. Plan przedstawia aktualny zasięg Szczecina (linia pomarańczowa) i zasięg gmin przeznaczonych do przyłączenia (linia czerwona). Uwzględnia poprzednie propozycje zarówno Szczecina (linia zielona) jak i kontrpropozycję gminy Randow (linia niebieska). Uzupełnieniem planu są wykreślone główne drogi, istniejące i projektowane linie kolejowe oraz granice gmin i dzielnic.