Lata 80-te XIX w., a szczególnie druga połowa to okres przełomowy w rozwoju przestrzennym Szczecina. Puste kwartały, wyznaczone według nowoczesnych wzorów urbanistycznych, zaczęły się zabudowywać, a zjawisko to przybierało na sile wraz z dynamicznym rozwojem gospodarczym miasta. Kwestią niebagatelną stała się modernizacja przestarzałej infrastruktury i budowa nowej, w celu obsługi nowych terenów miejskich, które miały odpowiadać nowoczesnym standardom cywilizacyjnym.

Przyrost ludności (w 1885 r. miasto liczyło 99 543 osób, a w 1890 r. już 116 228 mieszkańców) oraz ogromnie zagęszczone dzielnice Starego i Nowego Miasta wpływały na stan warunków higieniczno - sanitarnych. Zasadniczy wpływ na środowisko zamieszkania miał także rozwijający się ekspansywnie przemysł, związany z tym żywiołowy napływ ludności i powstające zespoły zabudowy robotniczej o niskim standardzie (Pomorzany, Niebuszewo, Drzetowo).

Do lat 60-tych XIX w. mieszkańcy Szczecina nie posiadali bieżącej wody, miasto zasilane było ze studni, nieczystości wyrzucane na wąskie ulice spływały rynsztokami wzdłuż jezdni do Odry, na ciasnych podwórkach gromadzono śmieci i użytkowano doły kloaczne sąsiadujące ze stajniami. Mieszkańcy hodowali drób, a także bydło, owce, kozy, świnie oraz konie, które stanowiły podstawę komunikacji miejskiej. Stawało się coraz bardziej oczywiste, że fatalne warunki sanitarne panujące w miastach są przyczyną wielu chorób, systematycznie powracających epidemii i wysokiej śmiertelności.

Do 1861 r. wykonano kilka koncepcji zaopatrzenia miasta w bieżącą wodę. Dzięki zaangażowaniu Hobrechta, który od tego roku objął posadę miejskiego radcy budowlanego, wybudowano sieć wodociągową zastępującą dotychczas funkcjonujące studnie, pompy uliczne i niewielkie odcinki wodociągu. W 1865 r. na terenie Górnego Wiku uruchomiono zakład wodociągowy, a na obecnym Wzgórzu Hetmańskim zbiornik zapewniający ciśnienie i filtrowanie wody. Miasto wyposażono w hydranty dla straży pożarnej. Hobrecht doprowadził do utworzenia zawodowej służby ogniowej, działającej na wzór służb berlińskich oraz do wniesienia ich siedziby przy ul. Grodzkiej. Jako pierwszy uruchomił wodociąg, co dotychczas udawało się to tylko specjalistom sprowadzanym z Anglii. Prowadził czynną kampanię na rzecz ochrony zdrowia publicznego, a więc min. likwidacji rynsztoków i dołów kloacznych oraz konieczności wprowadzenia kanalizacji miejskiej. Jednak dopiero kolejna zaraza, która pochłonęła w Szczecinie ponad dwa tysiące ofiar, utwierdziła władze miejskie w przekonaniu, że realizacja pełnej infrastruktury jest zadaniem priorytetowym. W 1868 r. Hobrecht zaprezentował opracowanie „Kanalizacja miasta Szczecina”, które było efektem zebranych obserwacji z odbytych podróży do Anglii i Francji. Plan kanalizacji obejmował obszary Starego i Nowego Miasta oraz Kępę Parnicką, Łasztownię i jest przedstawiony na niniejszej mapie już jako funkcjonujący system.